Z doświadczenia terapeuty dr Rosy Stummer wynika, że 70% kobiet cierpi na syndrom postaborcyjny. Pozostałe kobiety, które nie cierpią, spychają skutki aborcji do podświadomości. Jednakże wcześniej lub później pojawiają się one u każdej kobiety. Pomóc można jedynie tylko tym, którzy chcą tej pomocy i są wewnętrznie gotowi, by zrozumieć, co się wydarzyło.
Po stracie
Każda strata według psychologów wymaga żałoby. W przypadku, gdy żałoba nie przebiega naturalnie, może dojść do komplikacji psychicznych. Żałobę po aborcji jest bardzo trudno przeżyć. Specjaliści uważają, iż jest to spowodowane faktem, że matka przyczyniła się do utraty dziecka. Proces żałoby uruchamia oglądanie i dotyk ciała zmarłej osoby. Przy aborcji tego nie ma. Matka w takim przypadku sama nie do końca rozumie, co się stało; najpierw mówi, że spadł jej kamień z serca, ale jednocześnie odczuwa żal z tytułu tego, co się stało. Dochodzi do zaburzeń emocjonalnych.
Społeczeństwo bagatelizuje i zaprzecza, jakoby kobiety miały cierpieć psychicznie po aborcji. Matki, które dokonują aborcji, słyszą, że to nie jest nic złego, że wszyscy tak robią, do nich należy wybór i decyzja, że nie stać ich na dziecko. Kobiety zaczynają wierzyć, że to faktycznie nic takiego, więc kiedy czują inaczej, nie są w stanie odnaleźć się w tej sytuacji. Czują się oszukane, popadają w depresję. Nawet terapeuci nie są w stanie pomóc, jeśli nie przeprowadzi się takiej matki przez żałobę. Ważne również jest, co skłoniło kobietę do podjęcia takiej decyzji.
Kogo utraciła
Kobiety często są zaskoczone, oglądając zdjęcia dziecka wykonane podczas aborcji. Dopiero wówczas dowiadują się, że w wieku 3 tygodni biło już serce ich dziecka, czy też że miało kończyny w 4. tygodniu. Ważne jest, aby nadać imię temu dziecku, określić płeć. Trzeba przyzwyczaić się do faktu, że to było dziecko, mały człowiek, a nie zlepek komórek. Matka próbuje zrozumieć w sercu, że to było jej dziecko. Jest to tzw. etap przyjęcia dziecka. Potem jest opłakiwanie i chęć przeżycia żałoby po utracie dziecka. Żałoba jest długotrwała i skomplikowana, może potrwać nawet wiele lat.
Fazy żałoby
Badania pokazują że istnieją następujące fazy żałoby:
- szok;
- osłupienie w chwili śmierci;
- zaprzeczanie;
- gniew, złość;
- objawy depresyjne;
- akceptacja śmierci dziecka.
Przebaczenie
Bardzo potrzebne jest, by kobieta uznała swoją winę, nawet jeśli nie jest jedyną winną w tym wydarzeniu. Tylko wówczas może być uleczona. Kiedy kobieta zrozumie już, co się wydarzyło, po procesie przyjęcia dziecka i opłakaniu go jest w stanie przebaczyć tym wszystkim, którzy uczestniczyli bezpośrednio i pośrednio w aborcji jej dziecka. Matka przyjmuje wówczas odpowiedzialność za śmierć swego dziecka i próbuje wybaczyć sobie.
Uzdrowienie
Dr Stummer doradza modlitwę kobietom, które dokonały aborcji, bez względu na wyznanie. Jeśli naprawdę żałują, podejdą do spowiedzi, otrzymają przebaczenie. Widać to po nich od razu. Mogą znowu spać, cieszyć się życiem. Zaczyna się proces uzdrowienia.
Kolejnym krokiem jest chrzest pragnienia, którego pierwsi chrześcijanie udzielali swym zmarłym przodkom. Mimo że dziecko nie grzeszyło, musi być oczyszczone przez wodę chrztu z grzechu pierworodnego.
Podsumowanie
Istotne dla kobiet w doświadczeniu aborcji jest zrozumienie tego, co tak naprawdę się wydarzyło. W aborcji dokonuje się utrata dziecka i niezbędne jest, by przejść przez proces żałoby. Tylko wtedy nastąpi wybaczenie bliskim, lekarzowi, a przede wszystkim pojednanie się z samą sobą i ze zmarłym dzieckiem. Dopiero przejście przez wszystkie te kroki może prowadzić do pełnego uzdrowienia.